O książce: 2012 / Esej - liryczny, ale z elementami jednak dość organicznymi jak na styl autora, esej fizjologiczny, i przy stałej obecności w tekście narratora – prozy, w której dzisiejszą Polskę widać, słychać oczami, słuchaniem (wrażliwym, ale i dość nieustraszonym) współczesnego ukraińskiego poety, a także jego samotnymi nocnymi spacerami po Krakowie, rozmowami z postaciami legendarnymi dla pokolenia autora (w szczególności Waidowska) - „Miasto zaczyna się od dworca kolejowego, taksówki, pokoju, do którego zabiera się walizki, wnosi zimowe powietrze z ulicy, śnieg na daszku czapki , zmęczenie podróżą, zapach kolei, wagonów, dym papierosowy i strzępy polskiego zwrotu „poproszę” „bilecik” Potem stają się znajome, a nawet banalne, podobne poranki i ciemne wieczory, ulice zapełnione przechodniami i bezdomnymi alkoholikami, cienko pokrojona szynka w supermarkecie i telewizyjne wiadomości o polityce i przestępczości, wizyty na najbliższym targu, na którym chłopi sprzedają zimę jabłka i tanie chińskie towary, które z jakiegoś powodu przywożą nie Chińczycy, ale Wietnamczycy”; „Mrozek stał i mrużył oczy, patrząc z bliska na Kraków i ulicę Kanoniczą, jego sylwetka i cały wygląd zdawały się pytać: czego ja tu szukam? Wtedy nie odważyłam się do niego zbliżyć. Stałem tam na Krupnichayi z takim idiotycznym spojrzeniem: co ja tu robię??»